Trwający tydzień modlitw o nowe powołania kapłańskie i zakonne jest doskonałą okazją do przypomnienia sobie o duszpasterzach, którzy głosili nam Słowo Boże i sprawowali sakramenty. Warto wspomnieć postać śp. bp. Stanisława Padewskiego OFMCap, który jako kapłan, tuż przed powstaniem parafii pw. św. Stanisława Kostki, opiekował się naszym kościołem.
Biskup Stanisław Padewski urodził się 18 września 1932 roku w Hucie Nowej pow. Buczacz (dawne województwo Tarnopolskie, obecnie część Ukrainy). Po wojnie, 1 grudnia 1945 roku, został wraz z rodziną przesiedlony z terenów Rzeczypospolitej włączonych do ZSRS do Nowego Miasteczka k. Nowej Soli. Swoją edukację rozpoczął jeszcze w rodzinnej miejscowości, jednak ze względu na tzw. repatriację i przymus osiedlenia się na Ziemiach Odzyskanych, szkołę podstawową ukończył w Nowym Miasteczku. W późniejszych latach kształcił się w Liceum Pedagogicznym oraz w Liceum Ogólnokształcącym w Nowej Soli.
27 sierpnia 1949 roku rozpoczął nowicjat w klasztorze kapucynów w Sędziszowie Małopolskim, pod kierunkiem magistra o. Apolinarego Borkowskiego. W zakonie przyjął imię Wenanty. 28 sierpnia 1950 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Dwa lata później rozpoczął studia filozoficzno – teologiczne w Krakowie. Dnia 19 września 1953 roku złożył profesję wieczystą, a 24 lutego 1957 roku przyjął z rąk biskupa Stanisława Rosponda święcenia kapłańskie.
Po otrzymaniu święceń został skierowany do pracy w kapucyńskiej parafii w Bytomiu, gdzie pełnił obowiązki wikariusza oraz katechety. Dwa lata później wrócił do Krakowa, by od kwietnia 1959 roku katechizować w szkołach oraz uczyć śpiewu młodych braci z kapucyńskiego seminarium. Od 1961 do 1964 roku studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Nauk Humanistycznych (Instytut Filologii Polskiej), ukończył trzy lata studiów, następnie kontynuował je na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie. Egzamin magisterski złożył 22 czerwca 1966 roku w oparciu o pracę: „Sprawy słowiańskie w piśmiennictwie polskim i łacińskim czasów Zygmunta Starego”. W lipcu 1964 roku został skierowany do Wrocławia i mianowany duszpasterzem akademickim. Rok później przeniesiono go do klasztoru i parafii w Krośnie, gdzie posługiwał jako katecheta szkół średnich. W latach 1970 – 1973 pełnił funkcję gwardiana klasztoru krakowskiego oraz spowiednika Sióstr Bernardynek i Sióstr Służebniczek.
Po zakończeniu kadencji gwardiańskiej trafił do Rozwadowa i pełnił funkcje wikariusza domu i katechety, a od 1976 roku przez 9 lat sprawował urząd gwardiana i proboszcza tamtejszego klasztoru i parafii. W tym samym czasie Kapituła Prowincjalna powierzyła mu funkcję Wikariusza Prowincjalnego, która została podtrzymana przez dwie kolejne kadencje. W 1979 roku został wybrany jako członek do Komitetu organizacyjnego obchodu „300-lecia osiedlenia się Kapucynów w Polsce”.
Od 1985 roku przebywał i pracował kolejno w Pile i Sędziszowie Małopolskim. Specjalizujący się w badaniu dziejów Kościoła w naszym mieście i regionie, ks. dr Jarosław Wąsowicz SDB, dotarł do informacji, że o. Stanisław podczas posługi w Pile opiekował się osobami zrzeszonymi w NSZZ „Solidarność”, z którymi spotykał się w naszym obecnym kościele parafialnym.
W 1988 roku wyjechał do posługi katolikom w zachodniej części ZSRS, na terenie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. W tym czasie pełnił funkcję duszpasterza w parafiach: Bar, Połonne, Kijów, Starokonstantynów i Szepetówka. Po rocznej tułaczce, w 1989 roku zamieszkał w Starokonstantynowie i rozpoczął starania o odzyskanie klasztoru i kościoła. W 1990 roku został proboszczem w tymże mieście. 7 czerwca 1991 roku został mianowany przez Ministra Prowincjalnego, o. Józefa Mizerę, delegatem Prowincjała Prowincji Krakowskiej na Ukrainie i w ZSRS. Do jego kompetencji należało: przyjmowanie kandydatów do postulatu i nowicjatu, reprezentowanie Prowincjała i Prowincji wobec władz kościelnych i państwowych, koordynowanie apostolstwa i życia zakonnego braci. W 1992 roku trafił do Winnicy, gdzie został mianowany gwardianem domu oraz proboszczem. W tym samym czasie pełnił posługę duszpasterza w okolicznych miejscowościach: Teplik, Graczów, Kuna i Samczyńce.
13 kwietnia 1995 roku, z nominacji Papieża Jana Pawła II, został mianowany biskupem tytularnym Diecezji Tigia i biskupem pomocniczym diecezji Kamieniecko-Podolskiej. 10 czerwca 1995 roku przyjął z rąk abpa Antonio Franco, nuncjusza apostolskiego na Ukrainie, świecenia biskupie w katedrze w Kamieńcu Podolskim. 10 października 1998 został sufraganem w Archidiecezji Lwowskiej przy metropolicie kard. Marianie Jaworskim. 4 maja 2002 roku został mianowany ordynariuszem nowo utworzonej Diecezji Charkowsko-Zaporoskiej. 10 lipca 2002 roku miał miejsce uroczysty ingres w katedrze Wniebowzięcia NMP w Charkowie. Swoją funkcję ordynariusza diecezji Charkowsko-Zaporoskiej pełnił do 19 kwietnia 2009 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę.
Po zakończeniu posługi ordynariusza diecezji wyraził wolę powrotu do Polski oraz posługiwania w kapucyńskiej wspólnocie prowincjalnej. Na jego prośbę Zarząd Prowincji skierował go do wspólnoty braterskiej w Kielcach. Widząc jednak wielką potrzebę posługi pasterskiej na wschodzie, po kilku miesiącach pobytu w Kielcach, wrócił na Ukrainę, by resztkami sił, mimo nękających go chorób, służyć Kościołowi w potrzebie. 1 lipca 2012 roku powrócił do Polski i został skierowany do klasztoru w Sędziszowie Małopolskim.
29 stycznia 2017 roku, ze swojej celi zakonnej w klasztorze sędziszowskim, odszedł do Pana, by razem ze świętymi oczekiwać dnia zmartwychwstania umarłych. Tymczasowo został pochowany w grobowcu kapucynów na miejscowym cmentarzu, a 8 kwietnia 2017 roku spoczął w krypcie konkatedry w Zaporożu.
Módlmy się o życie wieczne dla zmarłych duszpasterzy naszego kościoła i naszej parafii, niech wypraszają nowe i liczne powołania kapłańskie i zakonne z naszej pilskiej ziemi.