Na podstawie informacji zawartych w książce o. Patryka Remigiusza Jankiewicza OFMCap. pt. „Kościół św. Antoniego w Pile. Przewodnik” oraz w innych źródłach przedstawiamy historię naszej plebanii.

Z dostępnych danych wiemy, że budynek mieszkalny dla pierwszego pastora tutejszej wspólnoty, Eugena Schrottera, oddano do użytku 1 kwietnia 1909 r.

W 1947 r. o. Przemysław Knap OFMCap. odremontował dawną ewangelicką „pastorówkę” przy ul. Browarnej 13 z przeznaczeniem na Dom Katolicki (poświęcono ją tak jak i poewangelicki kościół 15 maja 1947 r.). Znalazł w nim swoje lokum oddział „Caritas” św. Antoniego. Na parterze mieściło się przedszkole parafialne, ambulatorium lekarskie i biuro „Caritas”. Na piętrze początkowo zamieszkały cztery siostry służebniczki (Zgromadzenie Sióstr Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej), którym o. Przemysław powierzył prowadzenie „Caritas”. Siostry mieszkały w tym budynku do 5 października 1962 r.

Otwarcie przedszkola parafialnego im. Dzieciątka Jezus nastąpiło 8 września 1947 r. Ponieważ władze miejskie nakazały po roku je zamknąć, o. Przemysław z dniem 1 września 1948 r. otworzył dla dzieci ognisko parafialne. Niestety, 11 lutego 1950 r. na polecenie prezydenta Piły i starosty grodzkiego Stanisława Bielawnego zostało ono także zamknięte. „Istniało 3 lata kochane i wspierane przez społeczeństwo Piły” – zapisał o. Przemysław. W tym też czasie swą działalność zakończyła „Caritas” (w 1948 r. pracowało w niej 14 osób pracujących czynnie przez cały rok).

Z nowym rokiem szkolnym 1960/61 władze zupełnie usunęły religię ze szkół. Zakonnicy musieli zorganizować nauczanie religii w salkach katechetycznych, początkowo trzy mieściły się w „pastorówce” przy ul. Browarnej.

19 sierpnia 1962 r. władze miejskie zabrały (jako – rzekomo własność poniemiecką) będącą w używaniu parafii pw. św. Antoniego w Pile od 1946 r. dawną „pastorówkę” przy kościele św. Stanisława Kostki, w której na parterze mieściły się cztery salki katechetyczne i od 1946 r. mieszkały siostry służebniczki. Przełożonymi placówki w tym budynku były: s. M. Lina Ogrodnik (1946-1950), s. M. Konradyna Michalska (1950-1956) i s. M. Gordiana Grzemba (1956-1962). Zajmowały się przeważnie pielęgnowaniem chorych i dekoracją kościoła. Podjęły pracę w „Caritas”, prowadziły parafialne przedszkole, zajęły się katechizacją dzieci, troską otoczyły kościół szkolny. Służyły wszędzie radą i pomocą, zjednując sobie powszechną sympatię i wdzięczność ludzi. Zakonnice opuściły Piłę 20 sierpnia 1969 r.